Ewangelia Łk 18, 9-14 Przypowieść o faryzeuszu i celniku. Jezus powiedział do niektórych, co ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść: «Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik. Chrystus, o dziwo, nie gardził celnikami, odwiedzał ich, spożywał z nimi posiłki (por. Łk 19, 1-10), a jednego z nich uczynił nawet pozytywnym bohaterem jednej z przypowieści (por. Łk 18, 9-14 „o faryzeuszu i celniku”). Z Kafarnaum także pochodził celnik Mateusz. Tutaj został powołany do wspólnoty Apostołów (Mt 9,9). Mieszkańcy Nazaretu zazdrościli Kafarnaum cudów, które się tam dokonały (Łk 4,23). Znamienne jest, iż mimo wielu nauk i dokonywanych w Kafarnaum cudów, mimo tłumów tak wielkich, iż Jezus musiał przemawiać z łodzi (Mt 13,2 Wdowi grosz. 21 Gdy stali w świątyni, Jezus zwrócił uwagę na bogatych ludzi wrzucających pieniądze do skarbony świątynnej. 2 Zauważył też pewną biedną wdowę, która wrzuciła tylko dwie małe monety. 3 —Posłuchajcie!—rzekł Jezus. —Ta biedna wdowa dała więcej niż wszyscy bogacze razem wzięci! 4 Oni bowiem wrzucili Kościół Ewangelicznych Chrześcijan w Chrzanowie. Nabożeństwo z uwielbieniem Boga, świadectwami oraz kazaniem biblijnym. Wiara oparta nie na uczynkach, ale na Przypowieści biblijne. Przypowieść inaczej parabola to najstarszy gatunek literacki, który zawiera w sobie przesłanie. Cechami przypowieści są: Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony».Ewangeli Słowa kluczowe: Ewangelia wg św. Łukasza; praca redakcyjna św. Łukasza; przypowieść o faryzeuszu i celniku; przypowieść o synach w winnicy. Uno degli effetti dello studio dei vangeli sinottici è la constatazione che gli evan - gelisti non erano semplicemente dei raccoglitori di detti e di racconti riguardanti Ewangelia na dziś Mt 23, 23-26 Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza Jezus przemówił tymi słowami: «Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze Facebook Email or phone Learn the fascinating origin of the Celniku surname; its meaning & distribution. Unlock your family history in the largest database of last names. xuyj8. Komentarz do Ewangelii z dnia 27 października 2019 Przypowieść o faryzeuszu i celniku Z Ewangelii według świętego Łukasza (18, 9-14) Jezus powiedział do niektórych, co ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść: „Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: «Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, oszuści, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam». Natomiast celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi i mówił: «Boże, miej litość dla mnie, grzesznika». Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony”. Zobacz również O autorze ks. Stefan Radziszewski urodzony w 1971 r., dr hab. teologii, dr nauk humanistycznych, prefekt kieleckiego Nazaretu; miłośnik św. Brygidy Szwedzkiej i jej "Tajemnicy szczęścia" oraz "Żółtego zeszytu" św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Czciciel s. Wandy od Aniołów. Od 4 listopada 2020 r. odpowiedzialny za życie duchowe Parafii Przemienienia Pańskiego w Białogonie. Najważniejsze publikacje: "Kamieńska ostiumiczna" (2011), "Siedem kamyków wiary" (2015), "Pedagogia w świecie literatury" (2017), "777 spojrzeń w niebo" (2018). Faryzeusz i celnik, czyli pozwolić Bogu, aby nas strzegł (Łk 18,9—14) „A celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi, mówiąc: «Boże, miej litość dla mnie, grzesznika»” (Łk 18,13). Łukaszowa przypowieść o dwóch modlących się w świątyni ludziach ma bardzo prosty wątek i opiera się na przeciwieństwie zachodzącym między dwoma bohaterami, zgodnie z ulubioną przez św. Łukasza regułą synkrísis. Pierwszy z nich, faryzeusz, modli się, dziękując, że nie jest bezbożnikiem, jak inni, jak większość. Natomiast drugi, celnik, świadomy swoich win, prosi Boga o ich wybaczenie. Wniosek nadchodzi nieoczekiwanie i zaskakująco: „Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony” (w. 14). W modlitwie faryzeusza uderza relacja między czuciem się sprawiedliwym a pogardą dla innych. Istnieje takie czucie się sprawiedliwym, które opiera się na poniżaniu innych, na uważaniu się za stojącego przynajmniej o stopień wyżej. W tym ujęciu, jeśli nie „wykaże” się, że inni są niżsi, własna wyższość nie byłaby widoczna. Dziś nauki antropologiczne zachęcają do poczucia własnej wartości, do dobrego zdania o sobie, do doceniania się. Więcej, utrzymuje się, że nie możemy doceniać innych, jeśli nie uznamy własnej wartości. W rzeczywistości ów faryzeusz ma słuszne powody do dobrego zdania o sobie, a to, co mówi Bogu, nawet „zaufanie”, jakim się cieszy, prawdopodobnie nie są przechwałkami, ale prawdą. Gdzie zatem błąd? Dlaczego Jezus upiera się do tego stopnia, że tę formę modlitwy określa „wywyższaniem się”? Pierwszą możliwą odpowiedzią może być to, że wyniosłość i pycha wiary („chlubić się w Panu”) nie istnieją bez szwanku dla szacunku i nie mogą stawać się współzawodniczeniem. Najgłębsza odpowiedź przychodzi do nas jednak w literackim paralelizmie, od przeciwnego postępowania celnika, który upokarza się, czyli uważa się za tego, kim jest. A jest człowiekiem, który potrzebuje Bożego miłosierdzia. Czasownik „upokarzać się” (tapeinóô) mógłby zabrzmieć jako upokarzający i nieco niejednoznaczny, i byłby taki, gdybyśmy go rozumieli w znaczeniu mówienia źle o sobie, jako samobiczowanie się, pozwolenie na to, aby inni nas deptali i stawiali w złym świetle. W rzeczywistości upokorzenie ma przemawiać za tym, co sądzimy o sobie! Inny jest sens upokorzenia się przed Bogiem, które jest stanięciem w prawdzie przed Jego obliczem. W ten sposób Bóg pociąga do siebie upokarzającego się człowieka, gdyż uznaje się on za takiego, jaki jest, postrzegając siebie jako zależnego, potrzebującego miłosierdzia. Zatem człowiek, który „uważa się za sprawiedliwego”, zamraża Boże miłosierdzie, Jego czułość. Bóg nie może podnieść go do siebie, gdyż czuje się on już wywyższony, a nie czuje, że potrzebuje Bożego przebaczenia. Być może błąd faryzeusza polega na tym: nie tyle na mówieniu dobrze o sobie, ile na poczuciu się samowystarczalnym, czyli na pozbawieniu się pragnienia, aby Bóg go podniósł i czule strzegł. I jawi się szybko jako obciążający: może on czuć się odpowiednio wysoko tylko w odniesieniu do niższego położenia innych, kiedy poniża innych. Krótko mówiąc, broni się, dominując, stając się ekspertem we współzawodnictwie i represjach. Jakże więc Bóg mógłby go bronić? Aby modlitwa faryzeusza była naprawdę miła Bogu, nie żądał On, by przypisywał sobie nie swoje winy i wymyślał grzechy, ale powinien umieć powiedzieć: „Dziękuję Ci, że mnie strzegłeś i proszę Cię z całego serca za tymi, którzy jeszcze nie pozwolili się strzec!”. Przekonanie o własnej sprawiedliwości współistnieje często z pogardą dla niesprawiedliwości większości. Przed Bogiem i przed braćmi nie warto bronić się samemu, strzec się na własną rękę, gdyż takie usiłowania uniemożliwiają Mu, aby nas bronił! Trzeba jednak przezwyciężyć i inne niebezpieczeństwo, przed którym nas ostrzega wiersz 14b, który nie jest czystym powtórzeniem wiersza 14a. Jest to subtelna pokusa „faryzeizmu celnika! Można pokazywać się, afiszując się z własnym uniżaniem siebie. Oczywiście nie o to chodzi, ale o to, by nauczyć się otrzymywać zbawienie zupełnie za darmo”. UWAGA! W wersji internetowej nie zachowano przypisów opr. aw/aw Ewengelie to więcej niż tylko biografia Jezusa. Zawierają na przykład niewiele informacji o Jego młodości, a bardzo dużo 0 ostatnim tygodniu Jego życia oraz o tym, co zdarzyło się w dniach po Jego śmierci. Słowo „ewangelia” (użyte w Mk 1,1 ) oznacza „dobrą nowinę” i Ewangelie koncentrują się na przekazaniu Dobrej Nowiny, którą Jezus przyniósł światu – uzdrawiając i ucząc, przede wszystkim o uwolnieniu od grzechu przez Jego śmierć i zmartwychwstanie. Przez trzydzieści lat po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa apostołowie głosili ustnie Dobrą Nowinę o Nim. Równolegle zbierano materiały pisane o Jego czynach i słowach. W końcu materiał pisemny oraz tradycję przekazywaną ustnie w różnych ośrodkach chrześcijaństwa zebrano w cztery Ewangelie. Stały się one istotnym wsparciem nauczania apostołów, a znaczenie ich stale rosło wraz z upływem czasu i zmniejszaniem się ilości naocznych świadków działalności Jezusa. Każda opowieść o życiu osoby musi być sprawdzona. Kryterium wyboru szczegółów z życia Jezusa przez Ewangelistów jest oczywiste. Pierwsze trzy Ewangelie zawierają dużo materiału wspólnego, a Ewangelia wg św. Jana różni się od nich podejściem. Dzięki temu, że są cztery Ewangelie, otrzymaliśmy znacznie pełniejszy obraz życia Jezusa. Każdy z czterech portretów ma coś szczególnego i ważnego, co wnosi do całości. EWANGELIA WEDŁUG ŚW. MATEUSZA Ewangelia ta została nazwana „żydowską”, ponieważ szczególną wagę zwraca na sprawy leżące w kręgu zainteresowań chrześcijan pochodzenia żydowskiego. Bardziej niż w innych Ewangeliach nacisk położony jest tutaj na proroctwa ze Starego Testamentu, które wypełnił Jezus, będący Mesjaszem od dawna wyczekiwanym przez Żydów. Treść Prolog: Rodowód Jezusa i Jego narodziny 1-2 Część 1: Nowy sposób życia 3-7 Chrzest udzielony Jezusowi przez Jana i kuszenie Jezusa 3-4,11Jezus zaczyna działalność 4,12-25Kazanie na Górze 5-7 Część 2: Uczniowie 8-10 Uzdrawianie i nauczanie 8-9,34Misja apostołów 9,35-10,42 Część 3: Królestwo niebieskie 11-13,52 Odpowiedź Jezusa dla posłańców Jana Chrzciciela 11,1-9Nauczanie i dyskusje z przywódcami religijnymi 11,20-12,50Przypowieści o królestwie 13,1-52 Część 4: Kościół, lud Jezusa 13, 53, 35 Nauczanie i cuda 13,53-16,12Wyznanie Piotra 16,13-28Przemienienie Jezusa i późniejsze wydarzenia 17Stosunki pomiędzy uczniami Jezusa 18 Część 5: Postępowanie w kryzysie 19-25 Nauczanie i uzdrawianie 19-20Jezus w Jerozolimie 21-22Jezus ostrzega faryzeuszów 23Zapowiedź przyszłych wydarzeń 24Przypowieści o sądzie 25Zakończenie, Ostatnie dni 26-28Ostatnia Wieczerza 26,1-30Pojmanie Jezusa i sąd 26,31-27,26Jezus zostaje ukrzyżowany 27,27-56Pogrzeb i zmartwychwstanie Jezusa 27,57-28,15Ostatnie polecenie 28,16-20 Czas spisania: Ewangelia według św. Mateusza nie jest najwcześniejszą Ewangelią. Podobnie jak Łukasz, autor wydaje się czerpać materiał od Marka i z innych znanych źródeł. Data powstania tej Ewangelii jest nadal dyskutowana. Prawdopodobnie Ewangelia została spisana pomiędzy rokiem 60 a 80 po Chr. Wcześni chrześcijanie z drugiego wieku twierdzili, że jej autorem był Mateusz, celnik, którego Jezus wybrał na apostoła. Główne wydarzenia Narodziny Jezusa 1Chrzest Jezusa 3Kuszenie Jezusa 4Przemienienie Jezusa 17Wjazd Jezusa do Jerozolimy 21Sąd i ukrzyżowanie 26-27Zmartwychwstanie Jezusa 28 Sławne fragmenty Kazanie na Górze 5-7Osiem błogosławieństw 5,3-12Miłuj nieprzyjaciół swoich 5,43-48Modlitwa Pańska 6,9-13Zbytnie troski 6,25-34Proście, szukajcie, kołaczcie 7,7-11Ciasna brama 7,13-14Dobra i zła budowa 7,24-27„Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście” 11,28-30Przypowieść o siewcy 13Przypowieść o królestwie Bożym 13Wyznanie Piotra 16,13-19Przypowieść o pannach roztropnych i nieroztropnych 25Przypowieść o Sądzie Ostatecznym 25,31-46Ostatni rozkaz 28,16-20 Główne tematy: Ewangelia ta słusznie umieszczana jest jako pierwsza, ponieważ stanowi pomost łączący Stary Testament z Nowym. Przedstawia Jezusa jako Mesjasza, Pomazańca Bożego, zapowiedzianego przez proroków. Być może jest to jedna z przyczyn, dla których Ewangelia ta jest tak popularna. Inną przyczyną może być jej starannie dopracowany plan, skupiający się na najważniejszych naukach Jezusa. Osobnym tematem jest ustanowienie Kościoła, wielkiej wspólnoty uczniów Jezusa. EWANGELIA WEDŁUG ŚW. MARKA Niemal z pewnością spisana najwcześniej ze wszystkich Ewangelii. Jest to Ewangelia krótka, w której akcja posuwa się szybko. Mogła ona zostać napisana, by pomóc chrześcijanom w przekonywaniu innych do prawdy o Jezusie. Treść Część 1: Wydarzenia z czasów nauczania Jezusa 1-8,26 Przygotowanie 1,1-13Jezus zaczyna nauczać i uzdrawiać w Galilei 1,14-3,6Dalsze nauczanie w Galilei 3,7-6,13Jezus wychodzi z Galilei 6,14-8,26 Część 2: Jerozolima i ostatnie dni 8,27-16,8 Przygotowanie do męki i śmierci 8,27-10,52Jezus naucza w Jerozolimie 11-13Namaszczenie Jezusa, Ostatnia Wieczerza 14,1-31Pojmanie Jezusa i sąd 14,32-15,15Jezus zostaje ukrzyżowany 15,16-41Pogrzeb i zmartwychwstanie Jezusa 15,42-16,8Zakończenie 16,9-19 (tekstu tego brak w niektórych rękopisach, został najprawdopodobniej dodany, żeby zakończenie Ewangelii nie było tak gwałtowne). Autor i czas spisania: Wczesna tradycja wiąże tę Ewangelię z Janem Markiem, uczniem wymienionym w Dziejach. Działał on od wczesnych dni Kościoła w Jerozolimie. Tradycja, a także treść zawartej w Ewangelii historii sugeruje, że głównym źródłem informacji Marka był Piotr i że Ewangelia ta została spisana w Rzymie. Z tej Ewangelii, spisanej prawdopodobnie pomiędzy rokiem 60 a 70 po Chr., korzystali Mateusz i Łukasz. Główne wydarzenia Jan Chrzciciel przygotowuje drogę 1Chrzest i kuszenie Jezusa 1Powołanie Dwunastu 3Nakarmienie pięciu tysięcy 6Przemienienie 9Triumfalny wjazd Jezusa 11Ostatnia Wieczerza 14Pojmanie Jezusa, sąd i śmierć 14-15Zmartwychwstanie 16 Sławne fragmenty Dobra Nowina 1,14-15 „Staniecie się rybakami ludzi” 1,16-20Przebaczenie grzechów, uzdrowienie paralityka 2,1-12Powołanie Dwunastu 3,13-19„Kto jest największy?” 9,33-37„Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie …” 10,13-16Bogaty młodzieniec 10,17-31„Okup za wielu” 10,42-45Wypędzenie przekupniów 11,15-17Największe przykazanie 12,28-34 Główne tematy: Gdy Ewangelia według św. Mateusza skupia się na Jezusie jako nauczycielu, Marek pokazuje Go jako człowieka czynu. Ewangelia ta składa się głównie z krótkich epizodów, z których większość opowiada, co Jezus zrobił. Zwrot „zaraz też” występuje tu wiele razy. Pokazane jest, jak apostołowie z trudem rozumieją, kim jest Jezus (może to być świadectwem wpływu Piotra na Marka). Jezusowi zależy na utrzymaniu swej roli Mesjasza w tajemnicy przed ludźmi, którzy nie zrozumieliby tego, co ma na myśli. Często nazywa się „Synem Człowieczym” (wizja Daniela). Ewangelia szybko przechodzi od Piotrowego wyznania wiary (rozdz. 8) do śmierci i zmartwychwstania Jezusa. Kluczowym fragmentem są słowa, „Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać życie swoje na okup za wielu” (10,45). EWANGELIA WEDŁUG ŚW. ŁUKASZA Ewangelia według św. Łukasza i Dzieje Apostolskie są dwiema częściami jednego dzieła. Łukasz stawia sobie zadanie powiedzenia całej prawdy o życiu Jezusa i późniejszych wydarzeniach, czerpiąc informacje z pierwszej ręki, od „naocznych świadków i sług słowa”. Jego Ewangelia napisana jest przede wszystkim dla czytelnika spoza kultury żydowskiej. Treść Wstęp: 1,1-4 Część 1: Jan Chrzciciel i Jezus 1, 5-4,13 Narodziny i dzieciństwo Jana i Jezusa 1,5-2,52Działalność Jana Chrzciciela 3,1-20Chrzest Jezusa, rodowód i kuszenie 3,21-4,13 Część 2: Jezus w Galilei 4,14-9,50 W Nazarecie i Kafarnaum 4,14-41Jezus naucza, leczy i powołuje uczniów 4,42-6,16Nauczanie 6,17-49Cuda i nauczanie Jezusa 7,1-9,17Wyznanie Piotra i przemienienie Jezusa 9,18-50 Część 3: W drodze do Jerozolimy 9,51-19,27 Rozpoczęcie podróży 9,51-62Jezus rozsyła siedemdziesięciu dwóch uczniów 10,1-24Nauczanie i kontrowersje 10,25-11,54Ostrzeżenie i ponowne zapewnienie 12,1-13,17Główne przypowieści 13,18-18,14Jezus wśród ludu 18,15-19,10Przypowieść o minach 19,11-27 Część 4: Jezus w Jerozolimie 19,28-23,56 Jezus wjeżdża do miasta i udaje się do Świątyni 19,28-48Dysputy z przywódcami religijnymi 20,1-21,4Nauczanie o tym, co ma nastąpić 21,5-38Zdrada i Ostatnia Wieczerza 22,1-38Pojmanie Jezusa i sąd 22,39-23,25Ukrzyżowanie Jezusa i pogrzeb 23,26-49 Część 5: Zmartwychwstanie Jezusa 24 Autor i jego cel: O tym, że Łukasz napisał tę Ewangelię oraz Dzieje Apostolskie, chrześcijanie przekonani byli bardzo wcześnie. Jako lekarz niemojżeszowego wyznania odbył z Pawłem wiele podróży (patrz: Dzieje). Pisał dla człowieka o imieniu Teofil (1,1). Dzieje Apostolskie kończą się, gdy Paweł znajduje się w więzieniu w Rzymie. Stąd niektórzy sądzili, że Ewangelia według św. Łukasza oraz Dzieje Apostolskie zostały napisane w części dla przygotowania obrony Apostoła w procesie, co oznaczałoby datę około 64 roku po Chr. Nie jest to jednak pewne; Ewangelia ta mogła zostać napisana pomiędzy rokiem 60 a 85 po Chr. Główne wydarzenia Zwiastowanie Maryi i narodziny Jezusa 1-2Chrzest Jezusa i kuszenie 3-4Przemienienie 9,28-36Wjazd Jezusa do Jerozolimy 20, 28-40Ostatnia Wieczerza 22,14-20Sąd i ukrzyżowanie 22-23Zmartwychwstanie Jezusa 24 Sławne fragmenty Zwiastowanie Maryi 1,26-38Pieśń Maryi (Magnificat) 1,46-55Pieśń Zachariasza 1,68-79Pasterze i aniołowie 2,8-20Pieśń Symeona 2,29-32„Duch Pański spoczywa na Mnie” ­ Jezus w synagodze w Nazarecie 4,16-21Przypowieść o dobrym Samarytaninie 10,25-37Maria i Marta 10,38-42Przypowieść o bogatym głupcu 12,13-21Przypowieść o uczcie 14,15-24Przypowieść o synu marnotrawnym 15,11-32Przypowieść o faryzeuszu i celniku 18,9-14Niewidomy żebrak 18,35-43Jezus i Zacheusz 19,1-10Droga do Emaus 24,13-35 Główne tematy: Ewangelia według św. Łukasza rozpoczyna się i kończy w Jerozolimie, jednym z jej najlepiej znanych i najbardziej charakterystycznych fragmentów opowiada o ostatniej podróży Jezusa z Galilei do Jerozolimy. Dzieje Apostolskie z kolei rozpoczynają się w Jerozolimie, a kończą w Rzymie. Uwypukla to jeden z głównych tematów Łukasza: zbawienie nadchodzi dla całego świata, jednak Jezus przyszedł najpierw do Żydów, spadkobierców Bożej obietnicy zbawienia, lecz oni odrzucili Go. Ewangelia ta, będąca najpełniejszym sprawozdaniem z życia i działalności Jezusa, podejmuje także inne ważne tematy. Jezus oferuje zbawienie najbardziej potrzebującym – chorym, porzuconym, zagubionym. Jezus zwraca się do ludzi w sposób bardzo osobisty, jest Człowiekiem modlitwy pełnym Ducha Świętego. Łukasz przekazuje nam wiele unikalnych opowieści, między innymi o synu marnotrawnym, dobrym Samarytaninie, faryzeuszu i celniku, Zacheuszu… EWANGELIA WEDŁUG ŚW. JANA Ewangelia według św. Jana różni się znacznie od pozostałych trzech Ewangelii, ukazując Jezusa z innej perspektywy. Deklarowaną intencją autora jest zwrócenie uwagi czytelnika na wiarę, „abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym” (20,31). Treść Prolog: Jezus Słowo Boże 1,1-18 Część 1: Siedem znaków 1,19-12,50 Jan Chrzciciel i pierwsi uczniowie Jezusa 1,19-51Pierwszy znak: przemienienie wody w wino 2,1-12Jezus w Świątyni; z Nikodemem; Jezus i Jan 2,13-3,36Samarytanka 4,1-41Drugi znak: uzdrowienie syna dworzanina 4,42-54Trzeci znak: uzdrowienie chorego nad sadzawką Betesda 5,1-9Dysputy z przywódcami religijnymi 5,10-47Czwarty znak: nakarmienie pięciu tysięcy 6,1-15Piąty znak: chodzenie po wodzie 6,16-21Jezus chlebem życia 6,22-71W Jerozolimie na Święcie Namiotów 7-8Szósty znak: uleczenie niewidomego od urodzenia 9Dobry Pasterz 10,1-21Dysputy z przywódcami religijnymi i siódmy znak: wskrzeszenie Łazarza 10,22-11,57Jezus namaszczony; wjazd do Jerozolimy 12 Część 2: Ostatnia Wieczerza i wydarzenia w Ogrójcu 13-17 Umycie nóg 13,1-20Jezus poucza apostołów 13,21-16,33Jezus modli się do swego Ojca 17 Część 3: Aresztowanie, sąd, ukrzyżowanie i pogrzeb 18-19 Część 4: Zmartwychwstanie Jezusa 20-21 Pusty grób 20,1-10Jezus ukazuje się Marii Magdalenie 20,11-18Jezus i Tomasz 20,19-31Jezus i Jego uczniowie nad jeziorem 21(Fragment 8,1-11 – kobieta cudzołożna – początkowo nie należał do Ewangelii wg św. Jana. Styl i temat wskazują bardziej na Łukasza. Umieszczenie go w Ewangelii Jana przypisuje się błędowi kopisty). Autor i czas spisania: Prawdopodobny autor tej Ewangelii nazywa siebie „uczniem, którego Jezus miłował”. Za ucznia tego od dawna zwykło się uważać Jana Apostoła. Ponieważ Ewangelia według św. Jana podaje informacje niezależne od pozostałych trzech Ewangelii, nie ma powodu, by sądzić, że została spisana później. Kilka lat temu nie brano tego pod uwagę i zakładano, że została ona spisana około roku 90-100 po Chr. Jednak obecnie uważa się, że każda data od około 60 r. po Chr. jest możliwa. Główne wydarzenia Wesele w Kanie 2Kobieta przy studni 4Jezus karmi pięć tysięcy 6Uzdrowienie niewidomego od urodzenia 9Wskrzeszenie Łazarza 11Namaszczenie Jezusa 12Triumfalny wjazd 12Ostatnia Wieczerza 13Aresztowanie, sąd i ukrzyżowanie Jezusa 18-19Pusty grób 20Jezus ukazuje się Tomaszowi 20 Sławne fragmenty „Na początku było Słowo …” 1,1-18Potrzeba powtórnych narodzin 3,1-8„Tak bowiem Bóg umiłował świat…” 3,16-17Jezus, chleb życia 6,35-40Źródło wody żywej 7,37-39Jezus, światło świata 8,12„Prawda was wyzwoli” 8,31-32„Zanim Abraham stał się, JA JESTEM” 8,56-58Dobry Pasterz 10,1-16Jezus, zmartwychwstanie i życie 11,23-27Ziarno musi obumrzeć 12,24-26Jezus myje uczniom nogi 13,1-17Jezus, droga, prawda i życie 14,1-7Jezus, prawdziwy, krzew winny 15,1-8Przyjście Ducha Świętego 16,5-15Modlitwa arcykapł. Jezusa 17,1-26„Paś baranki moje!” – słowa Jezusa skierowane do Piotra 21,15-19 Główne tematy: Od samego początku, jak mówi Jan w pierwszych słowach Ewangelii, Jezus jest „Słowem Boga” – dzięki Niemu Bóg komunikuje się ze światem. Idea „Słowa Bożego” jest ideą wywodzącą się ze Starego Testamentu, znaną także myślicielom greckim, co w rezultacie daje interesujące połączenie charakterystyczne dla tej Ewangelii. Autor chce ukazać znaczenie Jezusa Żydom oraz tym, którzy znają myśl grecką. Jan umieszcza swoją relację z życia Jezusa w ramach siedmiu „znaków” (cudów) i siedmiu mów Jezusa. Tematami przewodnimi są światło, życie i miłość, które daje Jezus. Do różnic pomiędzy tą Ewangelią a pozostałymi zaliczyć można miejsce akcji – pierwsze trzy Ewangelie rozgrywają się głównie w Galilei, podczas gdy akcja tej Ewangelii dzieje się przeważnie w Jerozolimie – oraz częściowo styl narracji. U Jana nie ma przypowieści (chyba że do przypowieści zaliczyć „Dobrego Pasterza”), a Jezus podejmuje dłuższe dialogi i rozmowy, niż jest to u Mateusza, Marka i Łukasza. Być może Jezus potrzebował innej metody nauczania dla mieszkańców Jerozolimy. Ewangelia ta przez wieki z pewnością osiągnęła zamierzenia jej autora, pomagając ludziom uwierzyć, że życie wieczne można znaleźć dzięki wierze w Jezusa. Główny tekst: Ewangelia Łukasza 18:9-14 Podsumowanie: Efezjan 2:8-10 Wymagane: 3 – 7 uczestników Każdy uczestnik powinien mieć własny egzemplarz Pisma Świętego 1 notatnik i długopis na grupę Dodatkowo: podkreślacz/ołówek do zaznaczania przerobionych fragmentów z Pisma Świętego nagranie na YouTube Miernik Dobra Plan spotkania: Niech każdy opowie o tym za co jest Bogu wdzięczny (kolejność wskazówek zegara). Niech każdy opowie o tym co go obecnie stresuje (z czym się zmaga). Każdy po kolei modli się prostą modlitwą dziękując za rzecz, o której powiedział w pkt. 1 i prosząc o pomoc w sprawach z pkt. 2 Niech ktoś przeczyta na głos tekst z Ew. Łukasza 18:9-14 i potem streści ten tekst swoimi słowami. Niech ktoś inny przeczyta na głos ten sam tekst (najlepiej z innego przekładu Biblii) i streści go swoimi słowami. Zastanówmy się co ten fragment mówi o Bogu (każdy może się wypowiedzieć, wnioski notujemy) Zastanówmy się co ten fragment mówi o człowieku (każdy może się wypowiedzieć, wnioski notujemy) Niech ktoś przeczyta Efezjan 2:8-10 Zastanówmy się w jaki sposób ten fragment nawiązuje do głównego tekstu przypowieści. Czytamy zapisane wnioski. Zobaczmy nagranie Miernik Dobra (nieobowiązkowe!) Niech każdy powie w jaki sposób mógłby zastosować to, czego się dzisiaj nauczył (notujemy odpowiedzi). Niech każdy powie o jednej osobie z którą mógłby się podzielić tym, czego się dzisiaj nauczył albo tym czego doświadczył w życiu z Bogiem.